Η είσοδος με προετοιμάζει για κάτι καλό.
Το χαγιάτι, μετά την είσοδο, με αφήνει με την αίσθηση πως ακόμη βρίσκομαι έξω.
Οι πέτρινες καμάρες με στέλνουν τριακόσια χρόνια πίσω.
Ο βράχος.
Η φυσική πηγή που αναβλύζει ζωή μέσα από την πέτρα.
Ο εσωτερικός χτιστός φούρνος.
Η σόμπα από ατμοκάζανο.
Ο οντάς με θέα στο Αιγαίο.
Το χαμάμ.
Η εξωτερική βεράντα με τα τσιμεντένια πλακάκια.
Τα δεκάδες «ομιλούντα» παλιά διακοσμητικά αντικείμενα.
Δεν μπορείς να τα χωρέσεις όλα σε μια ματιά…
Ο Δημήτρης Δεμερτζής έκανε για μια ακόμα φορά αυτό που πάντα ξέρει να κάνει καλά.
Ξέθαψε μέσα από τα μπάζα και σκουπίδια και αποκάλυψε έναν απίστευτο χώρο υψηλής αισθητικής, για να τον αναδείξει και να τον μοιραστεί με τους ανθρώπους.
Έχοντας την τιμή να επισκεφτώ πολλές φορές αυτό τον χώρο, μένω άφωνος κάθε φορά, γιατί κάποτε οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουν.
Εξάλλου οι εικόνες μιλούν εύκολα μόνες τους, σε μάτια πρόθυμα να ακούσουν…
Ε, λοιπόν αυτός ο χώρος είναι επισκέψιμος. Είναι δείγμα της απίστευτης ικανότητας του Δημήτρη Δεμερτζή να συνθέτει, από αντικείμενα «άχρηστα» και «ετερόκλητα» για μας, έναν δικό του κόσμο. Και, με ευγένεια μιας άλλης εποχής, μας προσκαλεί να μπούμε μέσα…Να τον επισκεφτούμε.
Ο τιμώμενος επισκέπτης
